Kendime acımayı bıraktım önce
Sonra senin yamalarını dikmeyi
Üç saniyede gözlerinden kalbine süzüleni
Yavaşça, acıya acıya
Günlere, aylara, yıllara dağıtarak
Yaşaya öle, düşe kalka hayatıma yaydıklarımı
Beş para etmezler’ i adamdan saydıklarımı
Ortalıktan toplayıp fırlatıp attım!
Sevgili kalbim daha seçici olamaz mıydın?

Evim, anlamı olmayan aşk kırıntılarından
Hatıra çöplüğüne dönmüştü
Buruşturup yırtıp attıkça rahatladım yazıp çizdiklerimi
Kalın ve boş sayfalara inceden kelimeler dizip
Onlara bambaşka anlamlar yüklediğimi görünce
Akılsızlığıma kızdım, sonra senin asılsızlığına!
Öylece kaldım yalnızlığın acımasız aynasında
Baktım gözümün parıltısı yitmiş ferine
Avazım çıktığı kadar bağırdım
Senin kalbin bir sürtük diye!

Evet, artık acımayacağım sana da...
Bile bile yerlerde sürünen bu kalbe de!
Hangi akıl direnebilir ki daha fazla
Senli benli bu dengesiz düzene
Aşka teslim olmaksa bu değildi!
İnsan incitilmeye ne çok izin verirse
O denli hak etmişti üzülmeyi

Sevgili kişisel gelişim aşklarım!
Çok zaman oldu bir sahil kenarından
Suya düşen yüzüme bakmayalı
Ve kulak asmayalı istiridye kabuğundan gelen seslere
İçimde bir inci olduğuna inanmayalı
Nicedir herkesten saklanan bir incinin
Sert kabuğunu okşamayalı...

Sen haklısın aslında, diye biten cümlelerin
Öznelerinde ezilmeye kafa yormayalı
Aslında, dedikten sonra haklı olmanın bir öneminin kalmadığını
Üzümün de ezilerek bir şarap kadehine dökülürken
En değerli halinin kadehe döküldüğü andaki
Büyük değişimi olduğunu…

Hikâyenin tadını
gücünü neye borçlu olduğunu anladığımda
Acıyı bir toz gibi üfledim

Parlak ışıklar söner
Yıldızlı akşamlar geçer
Güzel renkler solar
Eşsiz kokular yiter
Kadehte yeni bir sen
içinde ölü bir kuş kalır.