Web Zaman Damgası

YARALI KUŞ

YARALI KUŞ
Yıllarca önce buralardan bir çocuk kaybolmuştu.
Uzak iklimlerde bile devamlı onu arıyordu
Ona kavuşmayı ve sarılmayı çok arzu ediyordu.
Nede olmazsa kendinden bir parçaydı.
Ruhunda biriken sevgiyi ona verebilseydi
artık bu kabusu yaşamayacaktı.
Geceleyin rüyalarında uzattığı ellerini
bir türlü ona kavuşturamıyordu.
Gündüz bile hayallerinde onu görüyordu.
Gelen geçen herkese onu soruyordu;
güzünü, boyunu, göz rengini, tarif ediyordu.
Bir akşam vakti
sanki hayali önünde yürüyordu.
Kalbi küt küt vuruyordu.
Ağlamaktan yorulmuş gözleri
nereye baksa onu görüyordu.
Akşam rüzgarlarının önüne kattığı
kuru yaprak gibi savruluyordu.
Yalın ayaklıydı
Yaklaştı usul usul!
Ağacın dalları boynuna sarılıyordu.
Durdu birden:
Bağırmak istedi, bağıramadı!
Açtı kollarını
"Yarabbi" dedi
"ne olur beni de al
bu kabustan kurtar beni"
Gaipten bir ses duyar gibi oldu
"zamanı değil,
kolay değil,
sabrı öğreninceye kadar
isyana devam edeceksin"
deyince,
kuru yaprakların üzerine
öylece yığıldı kaldı.
Yaralı bir kuş yaklaştı yanına,
bir ara gözlerini açtı,
kuşun minnacık gözleri büyüdü büyüdü!
Yüreğinin yanında bir yürek daha oldu!
"yalnız değilim" dedi kendi kendine,
sonra kuşun yaralı kanatlarına uzattı ellerini,
okşamak istedi.
Kuş, ipekten kanatlarını çırpamadı.
Çaresizdi. Yarası kanıyordu.
Son bir defa daha kanatlarını çırpmak istedi,
olmadı.
Oracığa yığıldı kaldı,
sabrı öğrenemeden!..
Yusuf Yılmaz