Web Zaman Damgası

bir dicle ve fırat hikayesi

[ italik ]


I


bir resim ki rüyayla çizilmişti
bir şaheser ki sanatkarca işlenmişti


sisli ışıkla yoğrulmuştu
su silsilesi fışkırıyordu fırat
dicle ile yan yana saf saf dizilmişti
tek bir çizgi gibiydi
birisi cennet birisi cehennem
sürünüyordular mahşere doğru
alevler karışıyordu suya






II


bir muştu büyütmüştü anadolu
fıratın direncinden diclenin heyecanından mütevellit


en yeni darbelerle en son devirlerde
bir cam gibi kırılmıştı perde perde
çatlamış, zedelenmişti yer yer
korkunç naralarla titremişti
ürpermişti çalkalanmıştı dalgalanmıştı
yıkık mabet gibi parçalanmıştı su






III


kaç dokuz yüz yıl öncesi davetlerden
sırlar söylenmişti gizli hikayelerden


cihanın sinesinde heybetliydi fırat
bir ummanı kucaklamıştı darmadağınık dicle
muhteşem bir sunuştu
göklere nur-u zaman saçılmıştı
gecelere parça parça dolunay ışığı
efsunlu bahar yağmurlarıydı
kutlu menzillere akıp gidendi su






IV


mavi denizler önünde diz çökmüştü
bir yol bulmuştu köpük altından su


alazsız, dumansız bir yangının ortasındaydı fırat
sesi daha içindeyken kavrulup dökülüyordu
sonsuzluklara sızan alev huzmesiydi dicle
beyaz ışık bırakmıştı uçtan uca çizgisi
geceyi yaran şimşek parıltısı
yağmur perişan zerre zerre perişandı su






V


uçmaktaydı her bir zerre yücelere
kendinden geçip kızılca güneşlere



karanlığın göğsünde rüyalaşan ışıltıydı fırat
bir fecrin koynunda eriyordu
yer yer ağarıyordu bağrında ufukların
semayı kucaklıyordu bir hayal mucizesi
soluk bir ten içinde ürperiyordu dicle
boşalıyordu ezeli sessizliğe suyun uğultusu






VI


gölgeden iki tül
sislerden iki perde


bir sayha gibi tan yerinden kopup kanatlanmıştı
gecenin karanlık sinesinde sisleri delip geçen
dört nala koşan bir attı fırat
kendini öldürdüğü yerlere çılgınca akıyordu su





VII


bağrı yumuşak toprağın rahminde uyuyordu
yanı başında kızgın bir karayel fısıltısı

incir kuşlarının sırrına ağlıyordu dicle
her soluğa kırağı düşerken
ışıltıları en derine iniyordu tutkulu bir yosma gibi
her cihette kıvrım kıvrım bir kadın silüetiydi su








VII


sıcak buğular yükselmişti buğday tarlalarından
başakları altın sarısı bir renge bürünmüştü her yer


yolunu kaybetmiş yolcu gibi karanlığa karışmıştı fırat
sonra sellerle kapaklanmıştı toprağa yüzüstü
örselenmiş vadilere korkular düşmüştü
savrula savrula boşluğa akıyordu dicle
kanat vurmuştu serçeler gibi yitik şehirlere doğru





VIII


derin çığlıkların büyük isyan çağlayanına dönüştüğü
bir damla suyun dört yana sindiği yerlerden
fitil tutmayan bir yara var yüreğimde


bari siz beni yalnız koymayın
yarı yolda bırakmayın bir yol gösterin
dalgalanan hırlayan dipsiz nehir yatağı gibiyim
kan kızılı ayın şavkına düşen fırat gibiyim
kanayan zamanın zembereğinde ki dicle gibi



reddfer


[ /italik ]