Web Zaman Damgası

BEYAZ YAKALI ŞİİR...

Beyaz yakalı bir şiir olmak vardı.
Mavi bir özleme kanat açan yalnızlığın boynuzlarında
Duran dünya misali
Ya da yangınlardan kurtarılmayı bekleyen kayıp aşkların
Yanan teninde dokunaklı bir şarkı olmak vardı.

Zaman tüketirken ya da tükenirken…
İnsan severken belki de evrilirken.
Kılıksız bir şairden çıkıp da yola
Kinaye yüklü bir şiiri bozguna uğratmak vardı.
Şeklen mecazi bir açlık,
Fikren ucube bir şaibe,
Zikren hürmet bilip saygıda kusur eden
Yaramaz bir çocuk olmak vardı.

Kanayan şiirlerin kanatan şehir efsanelerine
Dokunuşu sonra da yalın gölgelerin
Ufkunda soyulan kabuk kabuk…
Sırra kadem basan miladın;
Sondan bir önce hazanın;
Kış odaklı seyrinde yalancı baharın…

Küllerinde yatan ölü imgelerden arakladığım;
Soylarından hicap duyan atalarından
Sakınan yalancı sopunun
Sonra da öncesizliğini yarına ikram eden
Bakir sevdaların bile tutsağı iken her şiir.

Mevsimlerin şerrinden tokat misali hüzün,
Özlemi de yedirdiğim mevsime sitemim
Belki de mevsimsiz gidişlerine sevdiklerimin
Ama sevilmeyi dileyip de yâd etmekle
Yar olmak arasında gidip geldiğim.

Bahar gibi uyandım oysa güne;
Gün de eğlendi benle tıpkı
Körebe oynayan aşklarımın gönderme yaptığı
Tutumsuz sevda masallarından arakladığım
Kayıp atlı prensin baş şehri iken yoksunluk;
Belli ki hünkârı bildiğim şehrin seyrindeyim
Yine bir şiir tadında olmalı hayat, demeyi
Bile çok görenlerin şerefine her hecem
İçimde ukde kalan sicilimden bile yoksunken zaman zaman.

Aldırmadan yaşasam keşke
Ve aldırdığım hezeyanlarıma şirk koşarken iblisi
Bir de günahlarımı sattığım pazarcıdan alacaklıyım:
Sanırsın ki şaibeli her kelime
Oysaki her biri benim doğmamış çocuklarım.

Şimdi dik başım,
Hep de dik kalacak madem,
Neyin hüznüdür bunca iki büklüm yoksunluk?
Neyin derdi de şiirler örüyorum sıra sıra?
Sonra da saf tutuyorum her dizede
Diz dize olmayı beceremedim belli ki sevdiklerimle
Yoksa kaçıp da saklanırlar mıydı farklı köşelere?

Gönülsüz olsam keşke yaşamaya,
Gönlümden akan yaşları da silmezdim
Üstelik tarumar olanlara da hükmetmezdi kader
Hele yok mu o derli toplu ölümler?
Ve sığlarda saf tutanlar…
Tıpkı saf gölgelerin müridi bir iklimden çıkıp da yola
Varmayı ertelediği güncesinde ikbalin,
Bir kazanım babında yiten zamanın
Sonra da uzatmaları oynarken insan ve şaibeli zaferi.

Gönülden gönle kurulan köprülerde
Ağır aksak bir kağnı
Yol tutar beni hesabında, olmasa da hancı:
Ne de olsa geçen yolun yolcusu
Bir de hanın çıkmaya dair arka kapısı
Tıpkı revnak bir düş’te düşüşe geçen kelamın
Kayıp satır arasında saklı
Yarının şimdiden mağlup neşesi
Tıpkı kaygılı bir şiirin başından çıkıp da yola
Sonlanmasını istemeyen yorgun şairin de
Kaçamak bakışlarında ölürken usul usul.