Savaşları çıkaranlar halklar değil, hep devletler olmuştur...ve ne yazık ki, devletler tarafından çıkartılan her savaşın, yıkımın, kıyımın ve ölümlerin faturasını her zaman halklar ödemiştir...ülkemizde, orta doğu coğrafyasında ve dünya üzerinde yaşanan çatışmalar ve savaşlarda öldürülen halkların, tüm kadın ve çocukların ve savaşa karşı olanların duyulmayan sesi olmak istedim...

Gülüşü resimlerde ve yaşamımızda baki kalan çocukların şiiridir…

Yalandı;
Çocukluğuma savaş açan gazete manşetleri
Devletin merhametli ve şefkatli eli
Çocukluğuma, oyunlarıma ve canıma kastetmediği yalandı
Yalandı;
Diktatör ve adamları tarafından söylenen her şey
Ama her şey yalandı…

Gerçekti;
Kudurmuş bir köpek gibi
Islık sesleriyle tepemize çökmesi demir kuşların
Gürül gürül ışıyarak yağan ölüm
Ölümün ensemizde tepinen soğuk nefesi
Tetiğe asılan el
Sevinci kursağında bırakılan çocuk sesi
Savaş ortasında kurşunlanan
Ve yerinden fırlayacakmış gibi ölesiye çarpan yüreğim
Yüzümde kuruyan kan
Gülün kokusunu boğazlayan kan ve barut kokusu
Namluların ucunda buz gibi yanan ölüm
Ve sokaklarda rehin kalan cesetler…

Yalandı;
Ölüm ve esaretle kuşatılan mazlum bir halkı
Günlerce ve ama günlerce sokağa çıkartmayan
Ve sallanan beyaz bayrakları -ateş kes-me den- kana bulayan
Diktatör ve adamlarının
“Özgürlük ve demokrasi “ nutukları… Attıkları, tuttukları…
Her şey, ama her şey yalandı;
Yüreğinde yangını olmayanların döktükleri gözyaşı
Ve ölen çocuklarımızın ardından
Kaybolan sevinçlerimizin geri verileceği birer birer
Her şey, ama her şey yalandı

Gerçekti;
Sokak ortasında vurulup düşen
Ve ölüme buz kesen kadın ve çocukların çığlığı…
Çocukluğuma tam isabet
Ve -ne kadarsa o kadar- içime sığdırdığım tüm sevinçleri
Tek kurşunla vurması keskin nişancıların
Ve yere düşmeden önce duyduğum
Gürültüyle kaçışan kuşların kanat sesleri…

Susma, çocuk yüreğim;
Kanat seslerini susturmak için
Ölüme tanık olan kuşları da vururlar
Susarsan eğer…

Ocak 2016