Bir zamanlar gül kokan,
Hayalin ahengiyle yaratılmış evimin
Şimdilerde yanık kokan
İçi boş odalarından
Hatırı sayılır bir kaç şarkı eşliğinde
Son itirafları

Nasıl kırılır ki bir insanın bütün kemikleri ?
Nasıl çözülür bir gecede aklın düğümleri ?
Ve ayrılık adı verilen acılar topluluğu
Ne kadar hırçınlaşabilir bir kadının dudaklarında ?
Oysa kıpkırmızıydı gönlümün arka bahçesindeki güller
Ne zamanki kırıldı yüzündeki tebessüm
Üzüntüsünden hepsi boyadı kendini siyaha
Ve siyah hiç bu kadar matem dolu olmamıştı

Dünyamı çok kalabalık
Yoksa ben mi çok yalnızım sensiz ?
Bu derin sorular boğmakta bedenimi
Çok uzaklarda değil
Bir sevgilinin gözlerinde kaybettim kendimi

Başı ve sonu olmayan bir esaret bu
Rüyalarım yoklukta zincirlendiğinden
Anılarımın son perdesi bu
Fakat bu senaryonun yazarı kalbim değil
Kader iplikleri örmüş hayatımın dönüm noktalarını
Çığlıklarım boğazda düğümlü
Hangi yoldan gidersem gideyim
Yolun ucu sana güdümlü

Günlerce, aylarca
Bıkmadan ve yorulmadan
Yüzünü resmeder hücrelerim
Bu nasıl bir hastalık
Sana kelepçelenmiş bütün hislerim
Saçlarına dokunmadan hiç bir şeyi
Hissedemiyorum

Ayrılık hükmü giymiş bütün sevmelerim
Suçluda değilim ki bu sefer
Öylesine temiz sevmiştim ki seni
Deniz görse berraklığından utanır
Bir yaprak hissetse aşkımı
İlkbahara kapılarını kapatır
Açmaya korkar çiçek
Kıskanır yüreğimin rengarenk sevgisini
Gökkuşağı
Bitmek bilmeyen romanlar son bulur
Gözlerin gözlerime değdiğinde
Hızlanan kalbimin ritminde
Yıldızlar eşlik eder güzelliğine
Ve ben paramparça olur
Bulaşırım fikirlerine

İşte bundandır ne vakit beni düşünsen
Ve ne vakit adım iki dudağının arasına konsa
Nefes almaya başlarım