Artık aynalara bakamaz oldum anne
Zamanın yenilmişliğinde
Bir mavi fişek gözlerimin çeperi sönmüş
Sakallarımda beyaz bir kundağın rengi
Ve ben çok özledim çok özledim türkülü ninnilerini
Keşke keşke
Bir umudun kundağına sarsaydın gençliğimi
İçimdeki mevsimler hep esmer
Bir geçse bir geçse fırtınalarım düşeceğim yollara
Düşeceğim de
Felek yakamı felek yakamı bir türlü bırakmıyor anne
Bırakmıyor be bırakmıyor anne


Aydınlansın diye beklerken her sabahı
Gecenin karanlığından hep göz kırpıyor hayat bana
Hadi diyorum
Hadi bunda da bir hayır vardır elbet
Oysa oysa ben
Deli çağımda deli taylar gibiydim anne
Ne kendime sığardım
Nede bu metropol şehrin caddelerine
Şimdi’lerde şimdiler’de
Sol yanımda faşist bir asiliğin yorgunluğu var
Ve kangıran bir yaranın yare siteminde
Cümlelerimin cümlesi şiirlerime dolanır durur anne
Efkarım kabarır da kabarır da
Önüme sabrım durur
Sabrım durur anne önüme sabrım durur



Hançerlerin kınlarına saklanmış
Yüzüme ’sen benim canımsın’ diyenler
Kirpiklerin arasından yüzüme tokat gibi çarparak
Ve sırtımı ay ışığında kanatarak gittiler
Canımın ıslak cansızlığı avucuma düştü anne
Bacası zoraki tüten
Satılmış bir yalnızlığın kırgınlığında dağılmışım ben
Kaç sabahın sürgününe attım kendimi kan ter içinde
Kaç dağın karı eridi
Ve kaç yağmurun suyunu içtim ah ederek
Baharlara sırtını dönmüş
Küskün bir çınar gibiyim anne
Ne yaprağım kalmış nede bedenimin gölgesi



Suskun dilimin sorgu odalarında
Hayata dair cevapsız sorularımı saklarım anne
Anlamak yetmeyince yutkunamam söz bitince
Öfkeden üstünü karalayasım gelir ömrümün anne
Keşke keşke bir yolu olsada
Bana anlattığın kış masallarında kalsaydık hala
İçimdeki çocuğun kahpeliği öldürmeye gücü yetmiyor
Ve bu yüzden bu yüzden
Acının rengi karanlığa benziyor anne
Ne yapsam da üstümden çıkmıyor lekesi
Çıkmıyor anne çıkmıyor



Ayhan’ca Cümleler
Ayhan Akdeniz