üzüntümü giderecek bir teselli cümlesi var mı
felek benimle vuruşmaya ant içmiş bir kez
yaşamamış olmayı,
yok olmayı çok isterdim bu yüzden
rüzgarların önünde tozlara karışmayı…








var olmanın dayanılmaz bir yük olduğunu benden daha iyi kim bilebilir
iradem hep başkalarının elinde
hüzünler soluyorum tek mevsimlik
sıtmalar bulaşmış ciğerime
üşüyorum…
hiç kimse duymuyor çığlıklarını








niceden ve nice gecelerle beraber
kalabalık kentin kaldırımlarında dikenler batıyor ayaklarıma
sancılar batıyor kimsesiz vakitlere
yüreğimde yanıyor mülteci acıların kandili
bir ömre bedel mızraklar saplanıyor yüzlerce kez
en zifiri kuytusuna bırakılıyor hüzünler
ateşe tapınan pervaneler gibi yana yana









kulaklarımda çınlayıp duran , durmadan sayıkladığım
yaşadığım onca macera
dut ağacının lanetini sorguluyor vicdanım
kendimi sınav veren bir öğrenci gibi hissediyorum
bir kez daha yüksek sesle haykırıyorum
hep anlatmak istediklerimi…









acep kimler peşine düşecek …
sır kapısının şifresini öğrenmek için…
kara harflerin arasına karışmış abu hayat sırrını
üzerine tam elli beş yıl güneş doğmuş
ebediyen saklanmak üzere asude bir uykuya yatmış gibi









fikir söylemeye hakkım yok
köleler sadece tanıklık eder
mecburum üzüntü kırıklarını tohum diye saklamaya
sayısınca baş versin diye her bir başak
matemlerden, hüzünlerden
gözyaşlarından avuç avuç










yüzlerce kez ölüp, yüzlerce kez dirilen saklı sevdaların
en son duygusu en son kafiyede yitirildi
kavalcı köyün faresi çalıp götürdü
en son gemi ufuklardan geçmeden,
şehrin sokaklarına düşürmeden
yağmur bulutlarındaki hüznü










küf kokan bir odada uykusuz geçiyor geceler
sürgün bakışlarım mühürleniyor caddelere
şehrin günahkar kaldırımlarında masum tüm hayallerim
bir kapının anahtarını çevirmek kadar yakın
gece ebedi bir sırrın adını kulağıma fısıldıyor …
ölesiye uyumak istiyorum …



redfer