Bana kalırsa, beni almalıydın beyhudem… Ananın ak sütü gibi helal
Olurdu sana kalemimle sözlediğim şiirler…

Sesi kesikti İstanbul’un
Yüzü yorgun mu yorgun
Teni karabuğday unu
Nefesi dar, teri boncuk
Boğazında kuşpalazları dokuz boğumluk
Göğüs kafesinde koyu gri sakalar,
Camlarında buğu kırıntıları
Çerçevelerinde eğri büğrü kıymıklar
Ve sen beyhudem…
Kıyımda nar bülbülümdün
Köşemdeki gül dikenim
Dilsiz alfabelerinin iki parmağıyken,
Susmuş evim
Cam küremdin üşümüş, son kibritim
Kadehi titreyen elim,

Muratta senin olsun, kerevette bir sonraki hüzne kadar

İki satırla vurduğum,
Kadınlar şahidim beyhudem
Bir şiirimi daha kurban ettim o akşam sana
Alnıma sürdü noktalarını,
Düşünü satmış gecem
Talihi kör oldu sonra,
Görücüye çıkardığım yarınımın
Bağlanmış karaları çözemiyordu,
Bilindik sokaklarda kısalmış sayrılıklar
Suçüstü yakaladı kendimi seni severken
Gölgemle bir olmuş ayrılıklar

Sen tanrı mısın ki,bensiz’ol’ diyorsun kuluna

İki yumruktu,
Dünümü sıkan ellerim beyhudem
Sen taşıyordu avuç içlerimden
Okşanmış soluğuma hüzün sarıyordu,
Yekpare bir imkansızlık
Gidişlerden gidiş beğeniyordu,
Benim için bir el ve bir veda
Kulak asıyordum,
Takdiri sevda diyen söze
Yetişmem lazım diyordu yokluğuna,
Koşuşturan üç hece
Ve ben beyhudem… Ve ben
Bir şarkıyla sevişmiştim,
Sabaha kadar o gece

‘Ömrüm seni sevmekle nihayet bulacaktır’



Suadiyeocakikibinonaltı
Demir Mutlugil