HÜZÜN
HÜZÜN
Günlerden pazar, İkiye bölünmüşlüğün verdiği yalnızlıkla Hüzün kaplamıştı içimi ! kendimle başbaşayım. Ortam sessiz ve sakin Sanki insanlar sonsuza dek susmuşcasına, Ve ben yalnızlığımla başbaşayım! Sonsuz ufuklara bakarak, huzuru arıyorum. Bulutların arasından Güneş; Yalnız deyilsin dercesine, yüzüme gülümsüyordu. Rüzgar esintisiyle şarkılar mırıldanıyordu. Otlar sa dans edercesine coşku seli, Ağaçlar sa coşkuya ortak. Kuşlar cıvıltılarıyla,gökyüzünde süzülerek, Bizde varız, haydi hep beraber dansa, dergibiydiler. Bu yalnızlığımda ne asaletli ne asil bir davettir bu! İnsanı sonsuz bitmeyen huzura çağıran. Meğerse ne kalabalıkmış Dünya Saf, çıkarsız,karşılık beklemeden.......Sonsuz huzur verenmiş DOĞA GÖNÜL KARA |