Gülerken bile beliriyordu yüzünde ki çizgilerden hüzün
Bir yanını düğümlüyordu

Dalan gözlerin de keşkeler yolarken kirpiklerini
Bir ah! Çekip susarken bile
O naif yüzün altında bulanıyordu hüzün

Geçmişin yongaları yakarken bedenini
Yine de karartmıyordu insanlığını…

Adı Kezban’dı
Adının anlamını taşıyordu üstünde
Belki de bu yüzden çok iyi idare ediyordu
İçinde çığırtan acıların sesini bastırmayı

Güçlüydü yerinmiyordu kaderin kederine
Sokulgan tavrı pus gibi gizliyordu o sevimsiz hüznünü
Ah! Ne iyilikler büyütüyordu titreyen dudaklarında
Daldı mı dalgınlığı gözümün bebeğine
Sarılıp öpesim gelirdi o pamuk yanaklarında…

Hayat şartları yolumuzu ayırmış olsa da
Bir bağ kuruldu gönülden gönüle
Hiç unutulmayacak bir isim kaldı
Adı Kezban’dı
O benim en iyi komşumdu

ayfer aydın tekin