yüzyılın bıkkınlığını yaşıyorum
hayatın bittiği yerdeyim
sözlerim sonuna ulaştı gibi
ve sanırım karacaahmet buraya yakın...

elim kalem tutmuyor
mürekkebimi bitirdi acılarım
anlamsız düellolar sonrasıında
klavye silahşörlüğünü de bıraktım...

şiirlerim küf tutmaya başladı
tabutların üstünde yosun kokuları
ve kadrajım da hep gülmeyen hayaletler...

yozlaştığımın resmini çiziyorum
her bir fraksiyonunda yalnızlığı buluyorum
belki de çekiyorum
kendime donuk bir ekvatordan
çıkıp gelen kara bir mıknatıs gibi...

kurda kuşa yem olan hükümler
çıkartıyorum her yaşadığım hadiseden
kahverengi bir baykuş ötüyor
gecemin orta yerinde
yalnızlığımı sonlandırıyor seviniyorum
yudumladığım çayıımın son deminde...

derken sesler kesilip
sabahın ve gündüzün
cehennemine giriyorum
trafiğin izin verdiği saatlerde...

zamanın bana olan açılığını doyurdukça
karnımdan opera vari sesler çıkartıyorum
artık vantrolok olamam bu saatten sonra
biliyorum...

sevdiklerime sevmediklerimi ekliyorum
eski bir sevilmişliğin dışında
başka para eden bir şey eklenmiyor
son kez gülüyorum...

hesapsız keşmekeş yoruyor bedenimi
randevularımı iptal ediyorum
bugün günlerden intihar etme vakti
boşuna üzülmeyin
ben seviniyorum...

ayhan sarı
28.12.2915
23.55