Bir çocuk
rüzgarın pencesine takılmış
pembe bulutlara
gök yüzüne gideceğini
düşleyen hayal prensi gibiydi
rüzgarın önünde uçarken
suyun çalılıklarında
çaresizdi
Uçsa kanadı kırık,
kalsa batacaktı
denizin balçıklarına
İmdat çığlıkları yanķı yapıyordu
Kardak kayalıklarına.

sadece,
Bir ses bekliyordu
Dur, dur geldim diyebilecek
Uykudaydı alem
vakit öyle üzereydi
Kimse duymuyordu haykırışlarını
Şafak uzun bir gecenin
düşlerine yatmıştı adeta.

Sabahı beklemek
gelmeyen vuslat gibiydi yavrucağa.
Ürkek ürkek dolandı durdu
Dalğaların dağlarını gezerken
kundakta sessiz çığlıklarıyla
ağlıyordu kimsesiz
Çaresizlik kör kuyu dibi gibiydi
yüreğinin kavrulan yerinde
Ne duyan ne de gören vardı
feryadını

Korkuları can evine
çakmak çakıyordu
sandalın beşiğinde
Vurdukça suyun öpüşleri
soğuk yüzündeki gamzelerine
içse içemiyor,
geçse geçemiyordu koylardan

Köprüler yıkılmış
yollar kapanmıştı
Hayalleri gece uykusuna yatmıştı
pembe düşleri ile

Hani;
gece saat üç sularında
dünyayı avcuna toplasan
kimse duymazya
Onun gibiydi bir çocuk
Onun gibi ağlıyordu
ne duyan vardı nede gören ...

Leyla Yıldırım​. Leylican