Yalnızlığın yetim dili
Ey yalnızlığın yetim dili !
Şükür… kaşlarının gönül bilir eğrisine… Yüz felcine çevirdin, su gibi gülüşlerimi, Odalara yağan yağmurları içirttin bana, Kehribardan nergise döndü bütün dünya. Ne olmuş ? begonya çiçeklerini öpmüşsek güya, Sen bütün acılarımın hesabını görüyorken Biri gelişin, cevapsız kalmış sorularda, Diğeri gidişin, kırılmış kirpik tufanlarında, İki ölümle besleniyor kalbim artık…. Kurtulan da mutsuz senden kurtulmayan da. ! M.Güneş |