VUSLAT NAFİLE
Gündüz güneş,
gece kamer izlerdi, vuslatın vahasını. Dökülürken çelik sesli sarkaçtan, kıpkızıl bir yakut kanı. Aynı hüznün serabını görürdüm, Yakalardım o anı… Hecenin ıstırabı, aruzun hıçkırığı, Yıkanırken kırkbin zemzemle, Bir deprem şiddetinde, Bakıp kalırdım Mihenge Mümkün değil, bu yolda; Müphem olmaz tanımım. Ya yüreğim yanan şikâr ! Ya ayyuk’tan cığlık kopar ! Belli ki, ben firakın bîzarıyım… Kime acımış ki sevda ? Kurumuş insaf ile… Dağlar aşmak care değil. Vuslat hâlâ nafile…! Ufuk bulutlu, alevi kül ve dumandan… Selameti zor bu bedenin, Kurtulamaz hummadan…! Müşteba Güneş 24.02.2017-Saat: 19.04 Tokat/Niksar |
Güzel bir şiir olmuş.