Elif’ine bırakmışsın saçlarını şiirin…
Uçları değiyor güneş’e,ay’a ve bana inat.
Bu ne amansız sine sancısı be kadın ?
Ne sinsice bir kanaat.
Yaşanırmı böyle beyhude bir hayat !

Hani, bağbozumuydu bahçelerimiz,
Yaşanılırdı mevsimlerimiz,
Engelsiz ulaşılırdı şehirlerimiz,
Şimdi neden özlerim ?
Senin bana dönük yüzünü,
Ladinler yakarken, ruhumda tütsüsünü .

Şiir kıymığı doluyken içim dışım,
Zımmen, düşleri özlemek varken…
İçiyorken seni ve Yusuf kuyularını,
Yudum, yudum…
Seni, neden özlerim be kadın ?

Ne vardı ?
Bundan öte göremediğimiz,
Gazelin nakaratlarında…
Hangi hüzzam da eksikti gözyaşlarım,
Söylermisin sen bana ?
Meşksiz aşk büyütmeni bekliyor iken;
Mavi düşlü gelinliğinin eteklerinden,
Vuruyorsun beni,öldürüyorsun,
şakağımın en zayıf telinden.
Sakın…sakın ha !
Böyle sevmek mi olur ? Deme…
Deme…Kulun kölen olayım,
Dinmeyen senfoninin yürekte sızısı varken,
İçim yangın yeri, dışım Zübeyr’ken,
Mabed’imin içi Nar-ı köz misali.
Bu defa ses etme ne olur !

Bilsem ki !
Ya da, deseler ki;
Hayat, yalancı Kevser’in Vuslatına gebedir
El açtığım mabet duvarına çarpar gibi severim seni,
Adını kazırım kadın ahde vefa mermerlerine,
Biriktiririm taze açan erguvanlar gibi sitemlerimi.
Özlem de durduramaz, yalnızlıkta uykusuz gecelerimi,
Öyleyse, ben neden özlerim seni be kadın ?
10.02.2017-Saat: 21.36
Müşteba Güneş