Maharet sandığın imgeler miydi de rest çeken,
Ansızın gölgelenen o revnak düşün çatı katı yalnızlığını
Hibe eden bir ses belki tevafuk addedilen,
İpliği pazara çıkmış betimlemelerin sarkacında
Hidayeti yitik kulu kulluk eden yüreksiz sitemlerin
Niyazına yığdığı ne çok sakıncalı söylem.

Dibi çıkmış boyalı kafaların üzünç yüklü yalnızlığına yığdığı
Debdebeli ölümler kadar sahtekâr ve külyutmaz sağanaklara
Ne zaman ki kapılıp yittin,
Bil ki sona kurulu o saatin yirmi beşinci durağında,
Nakledilen tutanağın altına attığın o sahte parafa sığdıramadığın
Hakkaniyet kadar iken kayıp eşkâlin:
Sitemine gölge eden sevi dilinin peyzajında dokunaklı bir
Gölgeden ibaretsin altı üstü.

Ne çok tantana, ne çok kayıp,
Duraksadığın kadar ediminde olsan da o son hamlede,
Kır dizini ve çök ayaklarının dibine Tanrı’nın,
Hatta umut et cennetin kapalı kapısını
Ve niyazlarına sakla o son söylencene sığdırdığın
Nefret tömbekilerini, hani yığdığın iç cebine asaletten uzak yüreğinin.

Gün gömülü bil ki uzağında nakşeden mesnetsiz ithamların,
Hanidir seyrindeyim şu yalancı devranın,
Sanır mısın ki minnet borcum var da bundan mı verdiğim kayıpların
Mizacına yığdığım üç beş sefil gölge,
Nazire eden dirayetsizlikleri iken efkârı sinmiş üstüme başıma
Ölülerimin başında tuttuğum nöbetlere hürmeten.

İsli ve donuk, o matem yüklü edilgen patavatsızlığı iken
Anlamsızlığa toz kondurmayan,
Hanidir iç güveysinden hallice,
Miladı top yekûn ebediyete intikal ettiğinden beri
Silik siluetlerin:
Durağan tozlarla kararmış asfaltsız yürekler,
Yürek demeye bin şahit gerek, demesem de
Susmaya ne hacet…

An’a yığdığım ansız beklentiler mi de son sürat gölgelendiğine
Şahit olduğum ve tüm sessizliğime zılgıt yediğim
Patavatsız düş katilleri.
Töhmet altında bir kul olmaksa biçilen,
Ölmeden yitip gidenlerin ardından biriktirdiğin tüm öfken:
Hanidir mizacı devrik yalnızlığımın küpeştesinde
Verdiğim o es’te hükümranlığına yüz sürüp
Tüm vahametiyle konuşlanmış kim ise siperinde.

Ne bir izleğim ne yüzsüz bir gölge,
Ne de rücu etmeden aslına mademki varsıl hidayetinin
Altında yatan üç beş sebebe hicret eden
Yitik bir gölge olsan da takriben.

Erbabı düş maliklerinin alabildiğine durgun bir gönlün
Pervasızlığına hibe edip de gölgelendiğim,
Kırık ve dingin o aymaz rehavetin sür-git koşullanmışlığına
Sirayet etsen de, ümmeti kayıp bir düş sakiniyim:
Dünden uzanan patavatsızlığı cümle âlemin,
Her ne hikmetse uzağında sefil bir derviş kadar
Doğurgan ümitlerinin çeperinde yana yakıla
Aşka nazire eden kırık bir imgeden başka bir şey değilim:
Hanidir kayıp nasıl da yerle yeksan,
Budur belli ki gizemi içimdeki cevherin,
Gönle hidayet nakşeden devingen o mübarek aşk iken
Kıymete binen yürekte, sonuna haiz olsam da keşke
İntikal etmeden ebediyete.