Sana bir şey söyleyim mi birader?
O taş gibi sine bitmiş, hış olmuş...
Yürümeye başlamıştık beraber;
Bahar geçmiş, yaz, güz derken kış olmuş!

Nerde kaldı aş peşinde koşmamız?
İştiyakla dere, tepe aşmamız...
Dizlerimiz kan içinde düşmemiz;
Şimdi onlar; karabasan düş olmuş...

Ne hülyalar kuruyorduk o evde...
Zaman yaktı, eridi gitti gövde!
Çeşmelerden içerken bir tas sevda;
Hayallerin hepsi soğuk duş olmuş...

Pencerenin önünden kaç yıl geçmiş?
Saymadım bu sokaktan kaç kul göçmüş!
Hayatının kıymetini kim ölçmüş?
Gençlik uçmuş, kanatlanmış kuş olmuş...

Hem uhrevi, hem dünyevi okurken;
Bilgileri ilmek, ilmek dokurken...
Yürünen o, yollar derin çukurken;
Dünya dönmüş, ayaklar hep baş olmuş...

Çıkamadık hayat denen gizlerden...
Biraz ketum kaldı dünya bizlerden!
Koşturmaktan bitap düştük dizlerden;
Eklemler hep kireç olmuş, taş olmuş...

Birken iki, ikiyken beş olduk ya!
Hem severken, hem sularken solduk ya!
Kalp bağında çiçeklerle dolduk ya;
Fidanlar meyveye durmuş, hoş olmuş...

Gençlik elde iken âlem ışırken;
İnsan gücü ne zorluklar taşırken…
Her gün biraz finale yaklaşırken;
Apaydınlık günler artık loş olmuş…

Şimdi dönüp o geçmişe baktıkça;
Hatıralar içimizi yaktıkça...
Bir dost bulup derdimizi döktükçe;
Maziyi yâd eden gözler yaş olmuş...

Antalya-2015/12

Halil Şakir Taşçıoğlu