Kalbim Parçalandı Kalem Yerine
Yine başım duman, elimde kalem;
Çiziyorum ruhumun sır perdesini. Bu tabloya hâkim bir renkse: elem. Hüzne boyuyorum can kafesimi. Ruhumdan elini çek vefasız yar! Gölgeni odamdan al da uzaklaş! Senin bulunduğun her köhne diyar, Zehirle kaynamış bela renkli aş! Umut: ‘En büyüğü kötülüklerin; İşkenceyi uzatır hep yavaş yavaş.’ Eğer bir kulağı varsa bu yerin, Bilsin ki ruhumda bitmiyor savaş. Hayır, dokunmayın bela ülkeme; Ben orda bir tuhaf garip çilekeş… Bilmiyorum n’oldu ıssız gölgeme? Taze bir umutla solarken güneş, Gece şiirleri denilir elbet; Uykusuz sabahın ürünlerine… Cezam kesinleşti dostlar : ‘Müebbet’ Kalbim parçalandı kalem yerine. |
Kutlarım
Yüreğinin sesi daim olsun