Kafamda eski gün sarhoşluğu
Hatıralarım yorgunluktan uyuyakalmış
Yalnızlık perdesi sonuna kadar açık bugün

Kendime anlatamadığım şeyler var
Anlamamakta ısrar ettiğim
Bir kaç karmaşık duygu kırıntısı
Ceplerimde tarihi geçmiş avuntular
Kaldıramaz ki bu acıyı bedenim
Kimsesizlik duygusu ağır
Sesime öyle bir lanet bulaşmış ki
Derdimi anlattığım sağır

Gözlerimde kimliksiz siluetler kol geziyor
Kalbime saplanıyor akşam sessizliği
Cehennemin en güzel resmi yüreğim
İçim alev alev tenim buz tutuyor
İliklerime kadar üşüyorum
Hep sonradan sanırdım, yanılmışım
Hayatın açtığı yaralar doğuştan

Ele avuca sığmazdım oysa
Kar taneleri benim için düşerdi sanki
Gök kuşağının yedi rengi de bendim
Önce beyazladım sonra siyaha boyadılar
Bir sonbahar gecesinin kimsesizliğinde
Yapraklarımı sararttılar
Kendi filmime seyirci kaldım

Aynalara hapsoldu mutluluk
İçtiğim sigara sönmez
Aldığım nefes verilmez oldu
Ciğerlerime doldu şehrin nefreti
Bu yüzdendir ağzımı ne zaman açsam kin kusuyorum
Düşünmek öyle bir hastalık ki
Ne zaman bir yaram kapanacak olsa
Yalnızlığı hatırlayıp başka yaralar açıyorum

Yaşamak zehri kanımda dolaştığından
Geceleri ölüm şarkısı çalınıyor kulağıma
Bir gün usulca eşlik edeceğim bu şarkıya
Ceketimi alıp veda edeceğim hayata