- iz -
çaldılar beni afilli eskiciden
birkaç yıl susmuştum sorguladım her şeyi hatta bu bankın neden denize bu kadar yakın oluşunu. tıka basa yalnızlık doluşumu ve beni hiç beklemeden kalkan dolmuşu görüyordum ama konuşmayacaktım kimeydi bu kırgınlık senfonisi? en sevdiğim enstrüman kulaklarımda tınılarıyla beni daha da itiyordu daha uzağa, daha uzağa. biraz daha. kirpiklerimde soğuksun hayal denen kendi içime hapis oluşum firarım gecikti bilirim ama hep bekledim herkes saklanırken parmak uçlarımda yürümeyi, yağmur izlerinde -hayır, piyano değil. |