Biz; yıkılmış bir şehrin
yıldızına tutulduk
oysa ki yıldız yalnız ay’a aşıktı
hükmedemedik kadere
birden unutulduk
gönül bu olmazlardan
usandı bıktı…


Biz; yorgun ve kırgın bir kalbi
usanmadan taşıdık
olmaz hayalleri yük ettik cana
ve kabuk tuttukça bu yara
inadına kaşıdık
yeni umutları tok ettik cana


Biz; hep yalnızları oynadık
vedaları kaldırmazdı yüreğimiz
kimse farkımıza varmadı
kalabalık caddelere karıştık
olmadı yaşama dair
en ufak bir hevesimiz
biz hep içimizdeki sesle yarıştık


Biz; mutluluğun resmini çizemedik hiç
dertlerle yoğrulduk
acıyla kaynaştık
keyfe keder gezemedik hiç
kuytu köşelerde sessizce beklerken ölümü
açmadık derdimizi kimseye
canımızı çok yaktılar fakat
kızamadık hiç


ve Siz;

Huzurla günaydın deyip sabaha
yarının hayalini dünden kuruyorsunuz
aldırış etmezken hiçbir eyvaha
öylece duruyorsunuz
sizin evlerinizi çınlatırken
attığınız her kahkaha
sokakta kimsesiz bir çocuğun
gönlünü yoruyorsunuz

Söylesenize siz
kim oluyorsunuz be
kim!
ötede oynayın da
gölge etmeyin!

11.11.2015 [€.Y]