Üç... (Son)
1)
Şimdi bana bir yol gerekli, Gidilmesi gereken... Uzayan raylar içerisinde Kaybolan şehir düşleri. Susuşlarımın ardından Sakladığım içli sırrım. Adına “ah”ile başlayan Cümleler kurduğum. Nice yaşanmışlıklar ardında İçine acı çalınan Bir düş uyaklığım. Bir şizofren edası ile kendime Dönüşüm. Sana gelen her yolda Biraz “ben” oluşum. Karanlığın çizgisel ayrımında Sana düşüşüm. “Seni düşlerimden ayrıştırdığım kadar seviyorum” 2) Şimdi sana geliyorum ya Artık kimseyi bana benzetemeyeceksin... Duraksızlığımda, Bir expres hayatta Bir “an” buldum Sustum... Duraksamamla susmam Sekteye uğradı Hiç arafta kalmadım oysa Yeşiller vardı kırmızın zıttı Ve mavilikler ağlardı. Masal bitti. Yolcular yolda ölmeli... 3) Nokta ile başlayan, öykünün sonu.. Boşluk Örümceğin ağı Ley_alin koyuluğunda Beyaz bir düş. Susuşlarım ardında Çığlık Güncemde yağmur, Zihnimde fırtına Berrak bir yol Duru bir sevda Kanayan iki yürek “ey yar beni kollarına al ölmeliyim şimdi” Rüya bitti... Öksüzler uyandı. Mehmed Asım |
Güzel rüyaların hiç bitmemesi dileğiyle...