Öyle güvenmiştimki gözlerine
Ölene kadar başka gözlerden su içmez
Yüreğimi zerre kadar zedelemez sanmıştım

Öyle inanmıştım ki o saf duru berrak sevdana
Her iki cihan da kalbin den izler’im bir an olsun silinmez sanmıştım

Ben senin ak akçelerine altın bohçalarına değil
Yüreğindeki yerimin nadide asaletine kanmıştım

Nar çiçeği dallarımda şeyda bülbül sonsuza dek şakır
Aşk ateşi bacam da ilelebet oluk oluk tüter sanmıştım

Geç te olsa anladım ki
Ben aslında ta ezelden yanılmıştım
Belkide dağ kekiği kokulu tenine alışmıştım

Pare pare düştü resmin gözlerimden
Damla damla süzüldü adın yüreğimden
Kasım patı buz kesti hazan hararetinden

Aşk ateşi söndü sevda serçesi kar boran da dondu
Güven’i soracak olursan
Doru atı’na binip bir meçhule doğru dört nala gözlerden kayboldu

Nafize