Betimlemeleri ve imgeleriyle olağanüstü derinliği olan bir şiir.
Girişi, gelişimi, gelişim bölümlerindeki düğüm, çözüm ve sürprizleriyle şiirin barındırdığı öyküdeki kurmaca ustalığı beni çarptı...
Giişten başlarsak;

"...

Küheylanlar şahlanırdı yiğidimin duruşunda
Taşan kan dudaklarından Yusufca bir alak sanki
Yatasım gelirdi badem gözlerinde müebbet
Yokluğunun suretinde şimdi mertce ölesim geldi...

..."

Sevgiliye duyulan hayranlık, varlığı ve yokluğundaki iç çatışma güzel işlenmiş.
Güçlü betimlemeler ile şair, okuyucuya;
"Benim sevdiğim işte böyle birisiydi
ve bende işte öyle severdim" diyerek yüreğinde çektiği fotoğrafı gösteriyor.

Şiir ilerlerken, anlatı dahada güçeniyor. Şair, görsellikten içselliğe doğru yol alırken
bu uzun yolculuğun izlerini hissettiriyor mısralardaki öznel betimlemeler ile...
Ayak seslerini duyuyoruz düşsel yürüyüşe çıkan şairin;

"...

Dünyayı gördü dolaştı bastı her haritaya da
Sığamadı bendine, taştı kendi derinliğinde
Unutmaz sevdalarını, serzenişleri kulaklarında
Canı aşklarından şimdi bir ben kaldım geriye

..."

Ama bu yolculuk, oldukca zor geçiyor.
Engebeli bir arazide yürüyor şair, İçsel kanamalarını durduramıyor. Soluksuz kalıyor. Bazen oturup dinlenmek istiyor ama gidenle arasındaki mesafenin açılmasından da korkuyor;

"...

Ölümden dirilen rüzgar birden kapıyı çaldığında
Fahişece yatar yol döşeğe, ten parçalanırdı

...."

Bu korku ile yorgunluğunu atan şairi yeniden telaşlı adımlarla ilerlerken yakalıyoruz.
Sonu bidiği yolculuğunu sürdürüyor nefes nefese..
Günler ard arda geçsede, umutları tükenmiyor nefesi gibi:;


"...

Yok yankısı artık sesimin, yanıtsız sorularım sefil
Peş peşe döllendi doğurgan sancıları günlerin
Tarlasını tufanla süren tanrılardan değil
Oyunlardan öğrendim gerçek olmadığını ölümlerin

....."


Ve final... Bildik son.
Hayal edilmedik gerçek,
üzeri örtülü bir mutluluk...
Kavuşmanın verdiği o tatlı yorgunluk,
belkide ulaşmış olmanın ama beklediğini bulamamanın getirdiği içsel pişmanlık;


"....

Çırıl çıplak sarılıyorum döşeğimin yol felaketine
Çöküyor sarı gökyüzü ağır ağır üzerime
Alıp da sıkıca bağrına basacak biraz sonra
Oysa aşklarından bir ben kalmıştım geriye


...."

Şiir anlam katmanları, mısraların altındaki gizli ve zengin kompozisyon yapısıyla ustaca işlenmiş. sesler oturmuş, ritim tutmuş... Ağır ama derinden bir sesi var şiirin. Bir anadolu ağıdının ezgisi sızıyor mısraların arasında. Ancak, şiirin ismini son mısrasından alması bütün bu derin duygusallığı alıp götürüyor.

...

Şiiri şiir yapan, en önemli özelliklerden birisi başlığıdır. Şiirleri biz başlıklarıyla hatırlamaz mıyız? Bu şiirin teması, başlık olsaydı, tek kelime. veya iki kelime.. Bir okadar daha büyümez miydi şiir?

Yüreğine sağlık şair
günümün şiiriydi.

kalemin hep böyle kalsın.
Bu invce işçilik ve içselliğinizi yansıtma ustalğınızı kutluyorum.

Saygılarımla.

Orhan BOZKURT(Umutadam)

umutadam tarafından 3/13/2008 3:41:38 PM zamanında düzenlenmiştir.