KAFTAN
Yüreğim
Parmaklarımın arasında ufalanmış Kır düşmüş yalnızlığımın saçlarına Dökülmüş adını söylerken birbirine değen tüm dişlerim Denize baktıkça uzaklaşır olmuşum kendimden Bilirim Leke almadan dönmez bu dünya Evvelde başlamış benim yorgunluğum Senin yüzünde son bulacak değil ya Başım eğik Soluyorum sevdadan çaldığım nefesi hızla Ciğerlerim parça parça Çok koşmuşum yürümeyi unutmak istercesine Eylüller, gurbetler, umutsuz kavgalar Bir de yetim çocuklar adına Kalbinden dudaklarına takati kalmamış gülüşünün eşliğinde Işık sızmaz bir kaftan dikiyorum kendime Ateşler yaksanda Gözlerinin başladığı yerde Kaskatı buzum artık ... 10.10.2015 03:23 Özlem Tanrıkulu |