2
Yorum
8
Beğeni
5,0
Puan
1727
Okunma
Yüreğim
Parmaklarımın arasında ufalanmış
Kır düşmüş yalnızlığımın saçlarına
Dökülmüş adını söylerken birbirine değen tüm dişlerim
Denize baktıkça uzaklaşır olmuşum kendimden
Bilirim
Leke almadan dönmez bu dünya
Evvelde başlamış benim yorgunluğum
Senin yüzünde son bulacak değil ya
Başım eğik
Soluyorum sevdadan çaldığım nefesi hızla
Ciğerlerim parça parça
Çok koşmuşum yürümeyi unutmak istercesine
Eylüller, gurbetler, umutsuz kavgalar
Bir de yetim çocuklar adına
Kalbinden dudaklarına takati kalmamış gülüşünün eşliğinde
Işık sızmaz bir kaftan dikiyorum kendime
Ateşler yaksanda
Gözlerinin başladığı yerde
Kaskatı buzum artık
...
10.10.2015 03:23
Özlem Tanrıkulu
5.0
100% (5)
Cevap Yaz