Hiçbiri Dost DeğilAyrılığın hüznü Musallat olunca yüreğime Bir ağırlık çökmüştü üzerime Adını andığım her vakit Kuş gibi narin ve ağlamaklıydım o demde İçimden çıkarmak isterken kendimi Eksik kalmışlığımdandı telâşım Bahçelerimin, boynu bükük çiçekleri Yas tutarken uzletime, Gelmek istesem de gelemem Zira sebebim… Kederimle mutabıkken kaderim O anda yörenden ayrı düşerim Kimsenin anlamadığı dilde Ağzımda neler gevelerim, aman ya Rabb’im! Herkeste bir şaşkınlık İdrakten uzak, neden bahsederim Neden Aralıksız dünü özlerim Güneş Alnıma vurmayalı kaç asır oldu bilmem Zamanın bile Silmeye kıyamadığı ayak izinde Solmuşken göz bebeklerim Uykuyla küs vaziyette Hâlâ tam vardiya Dünlerimin başını beklerim İflâhı, kesilmeye yüz tutmuş dizlerim Çökmesi an meselesi Fark etsem de etmesem de, Tek kişilik meydanda İğne atsan, yere düşmez çevremde İşte sırf bu yüzden Var gücümle direnirim Keza onca insan Düşmandan hallice desem de Hiçbiri dost değil. 9Ekim015/NÜS |