Bir Avuçözlemin şafağında kamaşırken gözlerim bir büyüyor bir küçülüyor visalin gölgesi hiçliğin kırbacı şaklarken varlığın göğsünde bütün seslerin tahtına oturuyor elemin gür sesi... bu aralar suratı asık doğuyor güneş ya da bana gülümsemiyor ve ya ben görmüyorum hücrelerime sinmiş yükün ağırlığı göz bebeklerim iki büklüm kime yazıyorum dağa mı, taşa mı kanadına hayal yüklediğim kuşa mı anladım, nefesin yok da sesinde mi dokunmayacak bazı bazı küf kokan gökte okşanmayı bekleyen pembe bulutlarıma iki hayat iç içe birinde yerinde sayıyor an tik tik tik "tak" ları heybesinde götürmüş zamanın umacısı... birinde su gibi akıyor duvarları yıkıp yok ediyor imar edilmeyi bekleyen şehirlerimi ki...kaldırım taşlarından medet uman yalnızlığın kokusu tozla duman arasında sırıtıyor nasıl bir fırtınasın çocuk estikçe ölülerim diriliyor dirilerim ölüyor hiç bir şeyde olmayan gözüm yollarında kapanmayı bekliyor bir avuç toprağında mı yok frezya |
Nefis dizelerdi. Kutluyorum yüreği ve kalemini...