Ahsen...Ahsen Ben senden önce Hiç şiirden bir yalnızlık büyütmemiştim Şimdi Kadınlar görüyorum şiirsiz pencerelerde yağmuru koklayan Ve her yağmurda camdan bakan arap kızın ellerinde büyüyor artık sonbaharlar Üstelik yalnızlıklar çoğalırken yangında mal kaçırır gibi öpüşüyor sevgililer Durup ince şeyleri düşünmeye vakti yok kimsenin Bir bakıp sevmeyecektim deseydiler keşke İkinci tekil şahısların avuçlarına bıraktığımız kuşlar Bir gün kurşunlaşıyor Nazımın dediği gibi hava kurşun gibi ağır ve yüzümüze vuruyor kangren olmuş sevdaların ayrılık kokan soluğu Ahsen Ben senden önce Hiç yarınsız uykulara yatmamıştım Şimdi Çiçeği burnunda bir yalnızlıkla bekliyorum perdeleri akşamlara akşamları üstüme yıkılan pencerelerde Ve her gece erkekler ağlamaz diyenin peşinde koşuyor ağız dolusu küfür Ben bir sövgüyüm Ahsen Ve her anasını avradını diye başlayan sözde Sen takılıyorsun boğazıma Kalıyor öylece herşey odanın orta yerinde Kalıyor insan ömrünün orta yerinde Kırılıyor ayna Küfür bir yana Ana bir yana Avrat bir yana... |