Hiç bir şeyin tadı yok ne günün ne gecenin
Yediğim lokma bile tatsız tuzsuz geliyor
Kim verir cevabını sorduğum bilmecenin
Ruhum rüzgara uyup havaya yükseliyor
Bu kez kesin söz verdim yeter kızmayacağım
Cümle alem bilsin ki artık yazmayacağım.



Yeni açmış gül gibi dalımdan koparıldım
Kuruyup gitti ömrüm ellerde dolaşarak
Bazen de bile bile bir yılana sarıldım
Yapılan kötülüğe zamanla alışarak
Bundan böyle kimseyle gezip tozmayacağım
Cümle alem bilsin ki artık yazmayacağım.



Yaptığımız hatalar büyütüyor bizleri
Büyüdükçe anlarım küçüğün değerini
Zaman gelir ardımdan siliverir izleri
Herkes elbet bilmeli layık olan yerini
Bundan sonra kimseyi yeter üzmeyeceğim
Cümle alem bilsin ki artık yazmayacağım.



Aşkın gözelerine ümitleri tıkayıp
Göle dönüştürmüştüm yüzmekti tek muradım
Baktım boğuluyorum sözlerimi yıkayıp
Satırlara asmaktı en büyük kabahatim
Bilmediğim sularda tekrar yüzmeyeceğim
Cümle alem bilsin ki artık yazmayacağım.



içimden sıra sıra düşen yaprak misali
Sonbaharın hüznünü döşedim satırlara
Ayvaz’ın düşlerinde anlatılan masalı
Şiir yaptım kendimce kazıdım hatırlara
Kurulmuş bir düzen var bunu bozmayacağım
Cümle alem bilsin ki artık yazmayacağım.




Ayvazım DENİZ