Yoğunluk hasebiyle bu ara pek giremiyorum şiirlere.
Şiiri okudum ve ilk söylemem gereken şey; Sevtap şâirin giderek daha profesyonel daha ahenkli ve
bütünlüklü yazdığı ve seviyeyi belki bir değil iki üç vites arttırdığı...
Sebest şiirin en büyük kaynağı gözlem ve bunu hakkınca aktarmak olsa. kalemi serbest bırakmak dediğimiz
olgu için haylice kelime dağarcığı ve duyguyu okura geçirmek ve bunu yaparken de
orijinal ve akıcı bir üslup kullanmak gerek.
içsel duyguları bir " kişisel uydu" gibidir! ve asıl maharet o şahsiliği
bir uydu gibi mümkün olduğunca dağıtabilmek çokluğa ulaştırabilmektedir onu onların diline evirebilmektir.
şiir- şâir bunda da hayli başarılı bence.

etinden dışarı çıkmış kırık bir kemikti artık dilim
ne söylese acıyla akıyordu bal tadında etrafına"

sadece aldığım yerde bir sorun var gibi geldi sanki.
ikinci dizedeki acı- bal! eşlemesi bir ters tezahür
bile olsa bence yerindeki/ gidişteki anlamı yadırgamış biraz. bunun dışında
yetkin dil ve az sıfat kullanımı bölümler arası uyum son derece iyi.

dolayısıyla kocaman tebrikler elbette

Kaç yürekten arta kalınca adı acıyla anılır aşkın..
Kaç kere daha imtihan etmeli kendini insan taşlara çala çala yüreğini..
Kaç yıl, kaç ömür yeter ki vuslata..
Med cezirlerde savrula savrula tüketirken içimizin en sevdalı, en masum yanını..
Daha kaç terk ediş, kaç yok oluşla sınanırsa akıllanır bir yürek..
Ben bilmedim, bilemedim hiç..
Nerede , kimde izler bıraktım..
Kaç iz altında ezildim, parçalandım..bilemedim..

Öpüyorum yüreğinden, kaleminden canım benim..
Hele çok sevdiğim bir türkü eşliğinde, öyle güzel geldin ki..