hayalimde ki sen her zaman sessizdin aslında,
sadece benim istediklerimi yerine getiren
ve benim istememle beni yöneten.
sen sadece asla vazgeçemediğim bir araçtın,
ruhumdan beynime yönelen.
gün gelip o salıncakların iplerini kestiğinde,
bana bunu hatırlatan yine sendin.
bir gün de çıkagelip,
ben artık bir şizofren deneme olmaktan sıkıldım
diyende sendin...
seninle asla yollarımız kesişmedi,
asla da aynı yollarda yürümedik.
ama her zaman beraberdik.
ipler ise bizi birbirimize bağlayan tek kör düğümdü.
onu da beraber çözmeye çalıştık hep,
ama her denemede de korktuk,
ya bu sefer çözülürse diye
her çözemediğimizde de
derin rahat bir nefes aldık.
soluduğumuz nefes sanki
dünyanın huzurunu içimize doldurdu,
yada biz zaten kendi dünyamız değilmiydik?
şimdi yarım değilim artık ben,
paranoyaların karın ağrıları,
hayalimdeki sen...