Yürümeye başladım...
Ama sana doğru muydu ,
Senden öteye miydi bilmiyorum,
bilemiyorum...
Günahların bedenimde var olup,
Ruhumda soluklandığı akşamdı.
Aklımda tek sen vardın,
Ve giderek de artıyordun içimde.
Ayaklarım çıplak olduğu için,
Yerdeki herşey etime işliyordu,
Tıpkı senin içime işlediğin gibi.
Basitti aslında bütün bu olanlar.
Basit olmayan ise,
Benim anlayamadıklarımdı.
Seni bir o kadar çok isterken,
Bir o kadar da yok ediyordum.
Yürümeye devam ettim,
Taa ki içimde sana varana dek...
Durduğum yer ise bir yok olunmuşluk bahçesiydi.
Yavaş yavaş aslında var olmayan çimlere oturdum.
Sonra kendimin karanlıklarına süzüldüm.
Orda bir kendimi buldum,
Bir de seni...
Cebimde ki ufak kağıt parçasını çıkardım,
Ve içine işlediğim jileti.
Kararlıydım bu gece,
Seni ait olduğun yere yolluycaktım,
Kararlıydım bu gece,
Seni içimden çıkarıcaktım...
Ay ışığı jiletin üstüne vurdu,
Jilette benim bedenime.
Hafifçe yokladım göğsümü,
Senin yattığın yeri.
Jileti değdirdiğimde, soğukluğu ürpertti beni.
Farkındalığımı daha da farklı kıldı.
Tenime değdiğinde, seni hissettim.
içime tutunan seni...

Göğsüme batırdıkça jileti,
Daha da canım yanıyordu.
Ama sesimi çıkarmadım.
Ne de olsa sen daha çok yakmıştın canımı,
Senin acın kadar olamazdı hiç birşey...

Birden başım dönmeye başladı,
ve bacaklarım titremeye...
Gözüm kararırken aklımda tek olan şey,
Seni ordan çıkarmam gerektiğiydi.

Vücudumda ki bütün kanlar,
Akmıştı artık dışarıya,
Bir tek sen akmamıştın...
Dünya gözlerimden kayıp giderken,
Aklımda tek bir düşünce vardı;
Gene sana yenilmiştim...
Gene seni içimden atamamıştım,
Ve gene kendimi sende kaybetmiştim...