cebimde birkaç kelime kaldı henüz harcamadığım
işte o yüzden küf kokuyor anılarım

cebimde birkaç kelime kaldı henüz harcamadığım


meleklerin kanatlı yalnızlığından sarkan merhamet
hüzünlü çocukluğumu kumbarasında biriken duam
ellerime dolan bir avuç deniz tuzu


gurbetin sancılı bekleyişinde babaya dair anı karmaşası
suskun geçen yıllara dair öfke
bir çocuk henüz gülmeyi yürümekten önce unutan
düz yolda tökezleyen yıllar


cebimde birkaç kelime kaldı henüz harcamadığım


çocukluğumu en masum uykusundayım anneme sarılınca
yalnızlığın şatafatlı kalabalıklığı yanı başımda olsada
annemin yarım kalan mektupları gibi hüzün kokan anılar biriktirdim
babamın yokluğu kör duvarları ördüğünden beri yetim
ve babamın o ilk gurbete gidişinde bir avuç tuz bıraktı istanbul


ara sıra hayalimde bir ev beliriyor verandası olan
ve mutlu çocuk kahkahaları belleğimde gülümsüyor
hayalimde yırtık anılarım darma duman
ve üzerimde ışıltılı boncuk işlemeli bir yelek benden köşe bucak saklanan
sahi ben kimim annemin suskunluğunda açan yalnızlıkmıyım


cebimde birkaç kelime kaldı henüz harcamadığım


dilimin ucunda körelen kelimeler gibiyim
sustukça içine gömülen öfkem gibi yalnız
ruhuma bayat eknek kokusu sinmiş gibiyim şimdi
ki susam kokusunu unutan çocukluğum gibi istanbul


bak ben artık hiç ağlamıyorum babamda dair anılarım da yok
küf kokan simit susamlarını martılarda yemiyor artık
anılarımda deniz kokan resimlerde silikleşti
bir avuç tuz bir avuç suskunluğum kaldı
ve hayal meyal anımsadığım midillim de yok
sahi annem olarak bildiğim sen annesizliğimin kaçıncı mevsiminde doğdun


cebimde birkaç kelime kaldı henüz harcamadığım