Biz
Köhnemiş bir hayatın,
Mahzun çocuklarıyız. Kimsesizliğin kollarında, Hiçlik iksirini yudumlarız. Ne varız, ne de yokuz, Ölümsüzlük şarabını arayanlarız. Gökyüzünün maviliği donduğunda, Ona, Ona varacağız. Sessiz bir çığlık gibi haykırarak, Sağır olan gönüllere ulaşırız. Varlığımızdan haberdardır, Var eden bizi. Bu toprağın bağrında sökülen başaklarız, Bir sökülür bin oluruz, Sukutu hayallerde şehbal açarız. Biz köhnemiş bir hayatın, Mahzun çocuklarıyız. 26.11.2014 AĞRI |