ikimizin de suçu yoktu
adına tesadüf denen
kalın bir romandı geçen gözlerimizden
basit bir hikâyeymiş gibi görünen!

ki o an değil
geçen iki yıldı gözlerimize değen
hatırlamak hâfızanın süt kardeşiydi
unutmak hani şeytânın azı dişi
yıllanmış şarap mahzeniydi z/aman
vicdanımızı eriten uzaktan esen keman
gözlerimize sürdüğümüz umursamaz
o birer tutam yalancı buse!
yüzümüzü ek/şiten yüreğimizi buran


yalan yok
peşkeş sancılar sarıldı bacaklarıma
daralmış ceplerim sokmadı ellerimi yuvasına
yalancıydı, sahte; ısrarla gökdelenleri seyredişim
ve bunun farkına vardın
ve bu beni incitti kahretsin!


ben konacak yer ararken kabuk bağlamış sesime
delirdim resmen şaşırtıcı doğallığına
hele kendine güvenen kentler gibi
kalabalığa aldırmadan gülüşün
tamam: günah çıkarma seansıydı ucuz kaybedilmiş pahalı izdüşümlerin


bu kez alkol değildi ellerimi titreten
yüzde doksan beş memnuniyetimi sendeleten
bir anlamı var mıydı bilmem
tokalaşalım diye
avucundaki o metal soğuğunu
vantuz gibi avucuma iliştirmen!


sen köşeyi dönünce ayıldım!
ve senden çok sonra farkına vardım?
haddinden fazla abarttığımın
ne otuzyedinci katta ofisim vardı
ne rastgele isimlerini zikredip
günahını aldığım bir sürü kadının!

bir sürüm yoktu elbet,
uğrunda diri dirime ölüme gideriz diyen bir ordum
zâten en iyi sen bilirdin
yeni sürümleri kabul etmeyecek kadar
eski, kalın kafalı olduğumu
hayat bugünden ibâret,
bugün de dünlerin miracıydı
içine vakitsiz nem düşerse
onun adı tecrübe harcı!..



oldukça profesyoneldin
" çürümüşsün" muadilli o yarı alaycı aksanla
" çok olgunlaşmışsın" derken
aklına gelmiştir güneşe boyun eğen domatesler
ki: yüksek topuklarınla alçak bir kaldırımı çiğner gibi keyifliydin
olacağı belliydi
hep olduğu gibi
sen giderdin ben yine bire bin katar herkese y/azardım ardından
ihtimâl yine yara azdırmaktan başka hiçbir işe yaramazdı şiirler


sen hâlâ aynıydın
belli ki her şeyin yerli yerindeydi
iştahımı azdıran o pahalı armatür gibi parlayan gözler
yüzlerce kez gururumu sabunlayıp
altında neşemi yıkadığım dudaklar
eskisinden diri ve hayattaydı
onca yalan içinde,
söylediğim tek bir gerçek vardı
gözüm gerçekten yetmişinci kattaydı!



bilmeni istemedim elbette
ince belli bir suskunluk çökmüştü bağrıma
yaşamak için bâzı bölümlerini iğdiş etmek lâzımdı
ölümüne kesip atmak doğramak
kıskandırmak...
ama şimdi o vardı hayatımda
o vardı kollarımda
ihânet edemezdim ona
çünkü o ara sıra değil sürekli arardı
sürekli yanımdaydı
gözlerine bakarken bile çınlatıyordu kulaklarımı;

işte yalnızlığım!
hâlâ ikinci hattaydı!..









ToprağınSesi






.