’’ İzbe şehrin sokaklarında dolaşırken, bir sokak çocuğuna rastladım. Elini uzattı ve yüzümü okşadı. Yüreğimde ki mahremime dokundu. iki damla yaş olup minicik ellerine aktı. Işık huzmesi damarlarında dolaştı. Nefes aldı ve nefes aldım...’’

İçimde küçük bir kız çocuğu büyüttüm
Sessiz ve kimsesiz
Gözlerinde terk edilmiş bir ülkenin
İnsansız toprakları saklanıyor
Ruhu gün batımında
Ölüm kokuyor sokaklar
Nefes almak çok güç
Umut kimliğini kaybetmiş bir yolcu

’’ Yüreğim kavşaklarda kaldı
Acılarım yol ayrımlarında dağıldı
Merhametimi yargılayıp idam ettim’’

Bir kuş kadar özgür
Bir mahkum kadar tutsak
Yaralı bir ceylanın gözlerinde acı
Mutluluk ise bir fotoğraf karesinde
Anne, baba ve çocuktan ibaret
Umut gecenin sessizliğine gömülü
Asla bir bayram yaşayamayacak
Hüznünü gülücük diye minicik yüreğinde taşıyor
Çünkü ne bayramlık alacak bir anne
Ne de harçlık verecek bir baba var

’’İçimde ki çocuğu anlamak
kendime çelmeler takmakla aynı şeydi’’

Umursamazlık şehrin yüreğine çöktü
Şehrin bütün yolları geceleri görünmez oldu

’’Mutlu bir çocuğun gözlerinde yargıladım kendimi
Yüzümde dehşet bir çığlık koptu’’

Çocuklar asla çığlıklarını dışa vurmazlar
Çünkü konuşurlarsa ağlar sokak çocukları
Bu yüzden
Bütün izbe şehirlerinin çocukları suskundur
Onlar bizim masum yüzümüz
Ve ölüyor kaldırımlarda masumiyetimiz...