Merâsimah annem ! kayıp bir aynanın yüzüydü gölgemin peşine düşen koştukça koştu kaçtıkça kovaladı dipsiz bir kuyunun karanlığı ile yıkanmış gibi hayat dizlerime zincir korkularım ah annem ! kan kokusu sinmiş yakalarıma boğazıma takılan lokmalar çekmiş sankı kör bıçağı genzimde tarifsiz acılar gönlümün duvarlarına sürülmüş silinmez lekeler şimdi çocuk gülüşlerine saklanmış kızgın bir nehir var gamzelerime dolan kırık gülüşlerden taşanlarla yürür zaman annem ! baharın sahipsiz kıyılarında beslenen ömür kışların soğuk odalarında üstsüz kaldı ayak tırnaklarımdan başladı merâsim ve sol yanıma çıktıkça büyüdü yaralarım ölüm kadar ölmedim belki ama ömür sonuna kadar saklar beni toprağı çocuk kokan şehirlerin namus kavgasının içinde dudakları zehir döken elleri ateş veren yüzünde insanlık kalmamışlar cehaletten sana sığındım sen ıslah et yarab ! 28/07/2015 08;55 eMİNeYZAMAN |
Mükemmel duygular.
Hüzünler duygular söze dönüşmüş.
Kutlarım şiirinizi
.............................. Saygı ve selamlar...