Yine akşamüstü birazdan umutlarım da kararacak
Güneş dağların ardından el sallarken
Yürüyorum yapayalnız kumsalda
Masmavi umutlarımın, pembe hayallerimin
Nasıl kızıl ateşe döndüğüne şahit oluyorum
O an hafifçe esen rüzgâr sarılıyor belime
Sürükledi birlikte oturduğumuz yere
İkimizde sessizce içmeye başladık
Gözleri yaşardı
“Daha çok canını acıtır sarhoşluk” dedi
İnanmadım! Bir yudum. Bir yudum daha içtim
Hayal kırıklıklarım ile yaşamayı öğrenmişken
Can kırığı mezarlığında buldum kendimi…

Veda etmeden giderken can tanem izlerini silmeyi
Anıları, hatıraları almayı unuttun
Ama unuttuğun bir şey vardı
Umudu bende unuttun
Sanki bana bir ışık bırakmıştın!
Umut etmek ve hayaller güzeldir
Uçsuz bucaksız masmavi umutlarım
Sana dair
Düşlerime sığdıramadığım tozpembe hayallerim vardı
Sen veda etmeden giderken
Hayal kırıklıklarım ile yaşamayı öğrendim
Can kırığı mezarlığında buldum kendimi…


Düşlerime sığdıramadığım
Tozpembe hayallerimi kaç kez yok ettin
Yaşarken öldürdün ayaklar altına aldın sevdamı
Birlikte nefes aldığımız aynı havayı kokladığımız
Koca şehri ağlatacak kadar ağırdı veda etmeden gidişin
Şimdi yokluğunu koynuma aldım
Hayal kırıklıklarım ile yaşamayı öğrendim
Can kırığı mezarlığında buldum kendimi…

“Kalbim kırıldığından beri
Cümlelerim boğazımda bir yumruk
Harflerim ses tellerime asılı intihar eyleminde
Susmak anadilim olduğundan beri
Cümlelerim şekilsiz”
Hayal kırıklıklarım ile yaşamayı öğrendim
Can kırığı mezarlığında buldum kendimi…

Birlikte yaşadık, birlikte öğrendik ömrüm seninle
Acılara güldük sevinçlere beraber ağladık
Yüreğimize kan damlattık
Ben hep sana yandım
Sonunda toprağı yorgan gibi çektim üzerime
İnadına beklerken gelmeyeceğini bile bile
Hayal kırıklıklarım ile yaşamayı öğrendim
Can kırığı mezarlığında buldum kendimi…




MK/27.07.2015

Sevgili arkadaşım değerli dost Şimal Güney’e gönül dolusu teşekkürler…