Yağmalıyoruz seni!
Gölgen düşmeden toprağa baltalıyoruz tomurcuklarını, dallarını, yapraklarını.
Kirli ruhumuzun monografisini döküyoruz uğultuyla karışık, sahte bir vicdanla ıslanırken vicdansızlığımız.
Sömürüyoruz semirdiğimiz nefsimizin ateşinde yakıyoruz seni.
Talan ediyor ve kıraçlaştırıyoruz.
Yerine kat kat mutsuzluklar dikerken yok ediyoruz nefeslerimizi.
Yok ediyoruz mavi gökyüzündeki renkli uçurtmaları…
Yok ediyoruz kuş cıvıltılarını.

Son acılı gülüş senden gelsin çocuk
Sorgula geleceğini, seni unutan geçmiştekileri...
Kirli defterlerimiz taşınıyorken omuzlarımızda, sırtımız kambur, yaralı...

Ve İNSAN
Vahşiliği kodunda gizli...
İnsan var olduğu sürece daha bir baltalayacak yeşili, maviyi…
Çalınacak rüzgarlarımız yok edildikçe yeşil elbisesi…


Gülüşümüzü çalanlara... gelsin.