BÜYÜK NAZIM HİKMET NE DEMİŞTİ;

Kapıları çalan benim
kapıları birer birer.
Gözünüze görünemem
göze görünmez ölüler.

Hiroşima'da öleli
oluyor bir on yıl kadar.
Yedi yaşında bir kızım,
büyümez ölü çocuklar.

Saçlarım tutuştu önce,
gözlerim yandı kavruldu.
Bir avuç kül oluverdim,
külüm havaya savruldu.

Benim sizden kendim için
hiçbir şey istediğim yok.
Şeker bile yiyemez ki
kâat gibi yanan çocuk.

Çalıyorum kapınızı,
teyze, amca, bir imza ver.
Çocuklar öldürülmesin
şeker de yiyebilsinler.


iç acıtan mısralardı... hüzünlenerek okuduk...kaleme sağlık....saygıyla


aynı evler sıralanmış upuzun sokaklarda,
yüreklerinde korku çöreklenmiş,
kara
ve çini gibi parlak gözlü çocuklar,
çocukluk açgözlülükleriyle,
elma taşlar gibi taşlarlardı silahları.

—çocuklar taş atarlar,silahlara yetmez güçleri!...
patlardı silahlar ;
pırılpırıl tutkular dolu,
baş döndürücü,
boş ama vazgeçilmez umutlarla dolu
hayalleri,
hepsi,
her şeyleri,
silahların her patlayışında,
çocukluklarının balonlarıyla birlikte,
balonlar gibi sönerdi.

kan kırmızısı karanfiller açardı göğüslerinde,
kucaklarında kedileriyle
küçük melekler yükselirdi gökyüzüne
.
özgürlük mücadelesi derlerdi
bu mahzen soğuğu ölümlere.
alınyazılarını,
bu acayip ölümlerin
değiştirebileceğini sanırlardı...





kemnur tarafından 6/27/2015 5:54:21 PM zamanında düzenlenmiştir.

Akşam haberlerde izlediklerimle dedim ki, artık sona çeyrek var.

Düşünün ki, bir insan minibüste rahatsızlanıyor ve içindekiler dışarı çıkarıp, yol kenarına bırakarak gidiyor. Sonrası vahşet...

Duyarlı yüreğinize saygımla hocam.