Kangren...Keşke Bir şiir sonra terketseydik şehri Düş yorgunu mağlubiyetimizi kutluyoruz ben,sen,o / biz ,siz,onlar Birinci çoğul şahıslarımız üçüncü tekil kimsesizliklerimizin deneysel ağrılarına burun kıvırıyor... Kapılar odalara Odalar perdelere soyunuyor... Çırılçıplak bir nutuk atıyor Salondaki ayna - ben gördüm evvela o son öpüşü - yöresel makyaja bürünmüş çin malı kilim bağırıyor - benim üzerimdeydi en son ayak parmakları - küllüğün homurtusu - benim bedenimde söndürüldü son sigara Kasımpatı kokan sokağın çıkışında kırık bir pencere dişleri sökük düşleri yapma apartman artığı gecekondular. Bu hayat annemizin rahminde bir gecekondu Biz gece sevişen kimselerin utangaç sevgilerin çocuklarıyız Ve hep kızarır yüzümüz prezervatif ikircikliğinde... Bir buket gülü sevgiliye yetiştirirken Koşan adamların bir yavuz hırsızdan daha konuşulası olduğu Mahalle kahvelerinde Barut kokulu sevdalar yaşıyoruz hepimiz sol yanımızda Aşk küfür gibi birşey çocuklar ölüyor iki arşın ötede biz Üçüncü sınıf sızılarımızla Mecnun sayıyoruz kendimizi... En günahsızımız Atamıyor o taşı Yar üşüyoruz hepimiz yarışıyoruz hepimiz kangren kangren gözlerin Züleyha kokan zülfün peşi Sır( a ) |