AŞKIN SON NEFESİbirazdan kör bir kuşun yüreğime çarpma sesi duyulur depremler olur kimsenin ayak basmadığı yerlerde çatlaklardan sızan kan değil aşkın son nefesidir. şimdi korkuların üstü şafağın turuncusuyla kaplanır sağır bir çocuk anne diye hıçkırır ’’buradayım’’ diyen sesten habersiz yalınayak basar her güzel çiçeğin üstüne ölür öldüğünü dahi bilmeden gözleri açık yıkanır yalnızlık yağmurlarında. kefensizdir cümleler çırılçıplak yatar şiirlerin musallasında bir adam umarsız kapatır gözlerini görmesin ister ayrılığın gidişini. artık ezilen kadının gururudur basit cümleler arasında yağmurun soğuk gülümsemesi çarpar yüzüne çarpılır kadın geleceğin boğucu sıcağında su akar gözünün pınarından avuç avuç yudumlar har vuran yüreğiyle cam kesiği duygular keser ellerini keser ayaklarını kadın ökse otunu tutar yaralarına dumanı görünmeden tüter ateş. geceye mağlup olan sabahın elleri ayrılık duşundan çıkan saçları sıvazlar başı önünde güneş bulutların yaktığı ağıtlarda kaybolur kaybolur masum bir çocuğun dudakları dudak dudağı bulmadan Ayvazım DENİZ. |