Ufukta bulutlara tutunuyor gün
bir balık ışık yutuyor
bir martı balık
bir bebek şimdi doğuyor
bir ihtiyarsa perde perde ölüme yaklaşıyor

‘’ Açma
kapısını kafesin.’’ açılıyor.
- Gardiyan!
koşuyor mahkûm kalabalıklara
coştu sanıyor bastığı toprak
kan bürümüş eteğiyle bir kadın
gözlere göğüs kırparak
ziyan ediyor mahkûmları


Patinaj çekiyor akıl, eziyet ekiyor dudaklar
mahkûmun içinde
kaldırımları giyinen sokaklar
aldırmıyor


Kaçıyor içinden kadının
açıyor bir başka kapıyı


Sevinç çığlıklarına kurulu parkta
gölgede oturduğu
usturadan geçmiş meşe leşi
bir yanındaysa çocukların neşesi


Yemyeşil kızları kaçırıyor rüzgar
dalların ucundan
mahkûmun kucağına
gözyaşı gömülüyor avucundan
toprağa
kızlarla koyun koyuna


Eksiliyor bir yanı
eskiyor özgürlüğe dair umutlar
düşünüyor kızıla bürülü bayanı
düşüyor göğsüne sıcacık bulutlar
düşünüyor ki umutlar eskidikçe ruhu üşüyor
unutuyor kızıl kadını ve kaldırımlı sokakları
uyutuyor acısıyla yeşil kızları
ardında
Kapıları kapatan gardiyan ardına düşüyor
mahkum kendi kapısını kapatıyor.