KOYUYORUM NOKTAYI ….Bilmem bu kaçıncı Sayısını çoktan unuttum Acizliğimin kurbanıyım Her defasında Sil baştan başlamalarım Ve sonra Olduğum yerde kalıp Kimin için Niçinler de kaybolmalarım Ama bu sefer değil Artık yeter Solumda tarifsiz acılar Kalmadı tahammülüm Tükenmek noktasında Kelimelerim düğüm düğüm Düşüncelerim firari Sahteliğin farkındalığında Sadece gülümsemek Yok bu benim harcım değil Bu kez kazanan ben olmalıyım Üzerime benden habersiz biçilen Ateşten o elbiseyi çıkartarak Eski o ben olasım var Her şeyden uzak Kendime yakın Bir veda kadar yakın Umutlarım kadar uzak olmak Ne dersin Çıkmalı mıyım bu hikayeden Seni içindeki iblis ile baş başa bırakarak Sana özlemlerinle mutluluklar dileyerek Kendi özlemlerime ilerlesem Kaç salise sürer sende yasım Hangi kollar avunutun olur Ve kaç şiirde dillenir Bana olan sahte özlemin Anlaşılan bana fazla geldi Sırtıma yüklenen bu yük Benden buraya kadar Ben kendimi taşımaktan acizken Söyle seni nasıl taşıyayım Onca günahınla Affet demiyorum Af dilemesi gereken sensin Ama af eder miyim Sanmıyorum Ve bu hikayeye İstesen de istemesen de Koyuyorum son noktayı …. |
Duru ve zengin imgelerin arasında kaybettiren dizelerdi.
Biranda ötekileşen bir varlığın sızlatan suskularında derin bir iç çekiş...
Yavaş yavaş yok oluş...
Bazen nefes almak bile kişiye ağır gelir,kaldı ki birilerini taşımak.
Kaldı ki kendini eksilte eksilte bir şeyleri tamamlamak...
Ruhunuza sağlık,dert görmesin kaleminiz.
Sevgiler.