Buz kesti Yüreğim!Zaman dönüp tersine geçmişe doğru aktı Uğradığım her durak umutlarımı yıktı Takılıp gitmeyince ardı sıra peşinden Sanki uzanıp bir el koparmış da eşinden Ayrılıp kordonundan düştü moral döşünden Titretti benliğimi moralimin düşmesi Geçmedi yüreğimin hala da üşümesi Anbean yaşananlar gözümde dönüp durdu Geç kalmışlık korkusu ciğerimi kavurdu Şu nefsimin okları tam da kalbimden vurdu Düşlerim mi rüyaya salındı bilemedim Gözümdeki uykuyu bir türlü silemedim! Üzerime yürüdü devasa bir siluet Kanım çekildi birden cehremde kalmadı bet Perdeler aralanıp göze değince ebed Silkindi can ağacım döktü daldan yaprağın Eğilip yere öptüm tam alnından toprağın ‘’Hayır olsun’’ demeye kalmadı da mecalim Çözülüp de bağları döküldü tenden halim Dedim kendi kendime ‘’bu yaptığın mezalim’’ ‘’Vermiş isen kendine hayra dair çok emek Moralinin düşmesi, hala umut var demek.’’ //Kalem titredi bugün ha yazdı ha yazmadı! Karıştı düşünceler kalmadı eski tadı// |