Zaman dönüp tersine geçmişe doğru aktı
Uğradığım her durak umutlarımı yıktı


Takılıp gitmeyince ardı sıra peşinden
Sanki uzanıp bir el koparmış da eşinden
Ayrılıp kordonundan düştü moral döşünden
Titretti benliğimi moralimin düşmesi
Geçmedi yüreğimin hala da üşümesi

Anbean yaşananlar gözümde dönüp durdu
Geç kalmışlık korkusu ciğerimi kavurdu
Şu nefsimin okları tam da kalbimden vurdu
Düşlerim mi rüyaya salındı bilemedim
Gözümdeki uykuyu bir türlü silemedim!

Üzerime yürüdü devasa bir siluet
Kanım çekildi birden cehremde kalmadı bet
Perdeler aralanıp göze değince ebed
Silkindi can ağacım döktü daldan yaprağın
Eğilip yere öptüm tam alnından toprağın

‘’Hayır olsun’’ demeye kalmadı da mecalim
Çözülüp de bağları döküldü tenden halim
Dedim kendi kendime ‘’bu yaptığın mezalim’’
‘’Vermiş isen kendine hayra dair çok emek
Moralinin düşmesi, hala umut var demek.’’


//Kalem titredi bugün ha yazdı ha yazmadı!
Karıştı düşünceler kalmadı eski tadı//