Asırların yorgunluğu var sanki üzerimde
Ellerim, yüreğim buz kesti ayaz içinde
Daha dün gibi
Başucumda duruyor çocukluğum
Ne zaman resmini elime alsam
O yemyeşil gözlerin
Aynı şefkat ile bakıyor bana
Mis gibi kokun eser buram buram
Burnumun direği sızlar
Gurbet diye bir yerdeyim
Başım mahrum kalıyor dizlerinden
özlemek denen kelimenin tarifi yok
İçime akıyor gözyaşlarım sessiz sedasız
Bende senin kadar özledim anne

Aslında ne kızgınım ne de umursamaz
Herkes kadar üzüldüm
Herkes kadar hırpalandım
Ellerime bıraktığın beyaz menekşelere
Bakamadım senin gibi soldurdum
Yüreğimdeki sevgiye ve hayata
İnancımı kaybettim
Bir serçenin kırılmış kanadı gibi duygularım
Uçmak için çırpındıkça yaram kanıyor
Canım bilemezsin ne çok yanıyor
Bende senin kadar kırıldım anne

Öksüz bir yere bırakılmış çocuk gibiyim
Uzaktan duyduğum her sese kulak kabartıyorum
Kapım çalındığında gördüğüm sen ol istiyorum
Deniz fenerii gibi gözlerimdeki ışık
Bir yanıyor bir sönüyor
Tükenmiş bir ömürde
Yağmurun son demleri gözyaşlarım
Bende senin kadar ağladım anne

Artık hiç bir şiir teselli etmez beni
Hiçbir şarkı özlemlerimi kucaklamaz
Kimse okşamaz saçlarımı
Kimse sevmez beni senin sevdiğin gibi
Şimdi
Mevsimler yorgun
Zaman yorgun
Anılar yorgun
Bende senin kadar yorgunum anne.

Hacer Erkek