akşamın perdesi iniyor ağır ağır
yaşamın sahnesine
şimdi zaman güne elveda vakti
bu bir merhaba!
elbet biraz da akşamdan geceye



her son için ve her başlangıca gebe anlar
yalnızca baktığın
belki de bıraktığın yere göre rengini alan bir gökyüzü
ne çok şeyi değiştirir kısacık anlar
bulutlar ve rüzgarlar
yaşamak ya da ölmek gibi



bilirsin ki her birinin bir hikayesi var
kim bilir hangi elde hangi kalemde yazılmış
uykuda gibidir insan geçerken zaman
hayalleri vardır ve düşleri , sayıkladığı



aklın alabildiği
gözün görebildiği kadardır elbet gerçekler
görebildiğini gerçek zanneder insan
gerçeği görebildiğini de
bir aldanış ki sürer gider
biter bir gün kumlar kum saatinde



bir hançer yarasıdır oysa gerçekler
acıtır durur ve tüketir tüm zamanı



sararır resimler
sevdiklerini arar gözler
gecenin berduş gölgelerine sığındıkça
kendi hikayesini yeniden yeni’den yazar
okur
ezberler
ve sonra tekrar tekrar anlatır yanlızlığı kendisine
yalnızdır insan
evveli ve sonrasında tek yol arkadaşı
tek dostu yalnızlığıdır



neyi değiştirir ki zaman
sende
bende
bizde
yaşanan bunca acılardan yana
neyi değiştirir ki
bizler böylesine göremezken
kendinden geçmişliğimizi



yaşandı ve bitti demekle biter mi her şey
ya da hiçbir şey , yaşanmadan anlaşılabilir miydi
nefes alıp vermek kendi dünyasında
yaşamaktan sayılabilir miydi



yüreğinle sevmeyi dahi bilmiyorsan
ayrılığa kader denilebilir miydi
paylaşmayı bilmediğin için
açlıktan ölen her insan için
onun kaderi sen miydin yoksa
bilebilir misin
belki de sen yaşatmalıydın o insanı
bu belkide yalnızca senin elindeydi
yaşanamayan nice güzellikleri düşündüğünde
anlayabiliyor musun
nelerin oluşunu engelleyebildiğini



işte bu yüzden alışırsın yalnızlıklara
yaşandı ve bitti deyip geçersin
oysa yaşanası güzel tüm yaşanamamışlıklara



anlayamadan hiç bir şeyi
göremeden
bilemeden ne çevreni ne kendini
çeker gidersin bir gün
senin için hazırlanmış bir veda vaktinde
yaşanmamış ve bitmemiş bir hikaye gibi



olur ya bir gün
bir gülümseyiş
saksıda bir çiçek
bir sıcacık el
ya da yürekten bir sevgiyi verebildiğinde
yaşamın adı konmamış her hangi bir vaktinde
insanlığa ihtiyaç duyan
hiç tanımadığın birisine kendi ellerinle
işte o gün , insan olabildiğin Gün’dür
var oluşunun kendi ellerinle anlamlandığı gün ...








Okuma bilmek , okumayı bilmek anlamına gelmiyorsa , öğrenmeli insan , insan olabilmenin yolunu ...




( Mert YİĞİTCAN ) Mehmet Kazım TEK
05 . 05 2015
istanbul