Kim nasıl anlam katmak isterse bu şiir onun olsun.
Pazardan alınan ve kenara atılan bir mendil gibi
Dağınık, ezik ve kirli Çıkmazların yoğunlaştığı Gülümsemelerin kayıp olduğu tarihler bunlar Ağaçların bile küfür ettiklerini bilirim ben Ben Kendim! Defalarca sordum içime Aralık kapılarda hep başımı kestiler Yenilmedim! Kendimi yalanlarla avuttum Yeri geldi sızdım ücra ıssız meyhanelerde Ama bom boş olan ümitlerimi dolduramadım Yenildim artık İçim adeta bir çığlık şehri içimiz bir hüzün bahçesi Gözyaşlarımızla suluyoruz Kendimiz büyütüyoruz Sonunda çiçekleri kendimiz öldürüyoruz. |