Sönünce ümit ışığım
Sönüyor içimin ışığı
İçim içimden geçiyor
Sıkılıyor sıkıldıkça göğsüm
Ağlıyorum bir kırık kalbin içinde
Sızlıyorum sızım sızım
Bağrım şahin yuvası gibi delik deşik
Canım yanıyor canım
Ey acısını bal eylediğim
Kırkım geldi
Azrailim geldi
Sense olduğun yerde



Günlerim ay oluyor
Keder bulut bulut geçiyor üzerimden
Kayıp giderken uygun adım
Fırtınalar kopuyor yüreğimin geçitlerinde
Tut elimi hiç değilse
Tutuştur karanlığı
Maviler sür gökyüzüme
Sözlerim yarım kalsa da
Anla beni
Bir iğne ucu kadar da olsa
Anla beni



Yalnızım
Yapayalnız
Bir ağaç gölgesi kadar
Ben şimdi hangi zamanı yaşayayım
Geceler uçurum diyorum
Her şafakta ipe götürür beni gündüzler
Kaç kez sınar sabrımı
Kaç kez söker yüreğimi yalnızlık
Her defasında sana gelişim
Gidecek yerim olmayışından değil
Son kez göreyim istiyorum gözlerini
Kursağımda hevesimle
Gel de
Ne varsa götür solumdan




Madem ellerin zimmetli başka birinin ellerinde
Git o kadar daha uzağa
Aklıma her geldiğinde benim canım yanarken
Git bir el bile sallamadan
Zamanın kurşunu dökülürken saatlere
Git yalnızlığımı kimsesiz bırakarak
Ben nasılsa bıraktım mutluluğu
Beni yarı yolda bırakanda





Demek ki yüreğine Venüs kadar ıraktım
Ya sen aşkta ustaydın ya bu aşkta çıraktım